Telefonisch bereikbaarheid is erg slecht

Telefoneren

Als je in Indonesië zaken probeert te doen zonder agent of uitzending dan kan je een hele hoop ergernis verwachten.

Ik probeer namelijk voor 1 van mijn websites wat over evenementen in Jakarta gaat organisaties te vinden waarvan ik hun evenementen op de site kan zetten. Je ziet gelijk een groot verschil als je een buitenlandse organisatie benaderd, krijg je ten eerste altijd antwoord op je email en ten tweede krijg je een duidelijk antwoord. Bij Indonesiërs ligt dat eventjes totaal anders. Om een beeld te geven die 50% van de tijd voorkomt schrijf ik hier

voorbeeld 1 :

Je belt een organisatie op. Vaak zijn ze niet bereikbaar en als ze bereikbaar zijn, nemen ze op de volgende manier de telefoon op: “YA!”, geen naam afdeling etc. Vervolgens zeg ik dat ik de marketing afdeling graag wil spreken, waarna er NOOIT wordt gezegd “Momentje mijnheer u wordt doorgeschakeld”, nee je hoort gewoon niets en dan krijg je iemand anders aan de lijn die zegt ook hallo? of ja?. Dan vertel je de marketing afdeling te willen spreken en dan moet je weer wachten en een paar momenten laten wordt de verbinding verbroken.

Voorbeeld2:

Het kan voorkomen dat na veelvoudig bellen je ( soms )eindelijk iemand aan de lijn krijgt die redelijk Engels spreekt.. Dan wordt er gezegd om de proposal door te mailen. 9 van de 10 email adressen bestaan niet meer. Bij 1 bestond hij wel. Ik hoor dan daarna een paar dagen niets. Ik bel dan zelf weer op om te vragen of ze mijn proposal had gekregen. Dat uiteraard na 3 keer doorverbonden te zijn aan onbekende personen, die niet eens weten waar ze mee bezig zijn. Uiteindelijk was er een akkoord, contract was zelfs getekend en teruggemaild. Verder zouden ze de betaling dezelfde dag nog storten op mijn BCA rekening. Wat dacht je? Mooi niet dus. Als je de volgende dag dan belt, dan zegt een klojo dat hij wel de opdracht heeft gekregen om het geld over te maken, maar dat hij het vergeten is. Natuurlijk. Dus hij vroeg in de sms de bankgegevens (terwijl het allemaal op het getekende contract staat, die ze nergens meer hebben). De mevrouw die Engels kon en het geregeld heeft, was ook nog eens “Pulang Kampung” wat betekent dat ze zeg maar op vakantie was gegaan. Uiteindelijk hoor je niets meer. Dit is trouwens heel normaal voor Indonesische mensen. Dus het geeft zoveel ergernis voor die 250.000 Rupiah, dat het niet hoeft.

Een voorbeeld met de samenwerking met een Expat, heb ik ook meegemaakt, die betaald direct en alles gaat prima! Zo zie je maar weer wat een discipline die Indonesiërs toch missen en hoe laks & nonchalant ze met zaken omgaan.